Don’t forget your powerjuice!

When his wife confronted him in the bathroom with the blinking truth, the button had to be turned. Journalist Jan Dijkgraaf went juice fasting. Does a man survive at all, a week without eh …. almost everything?

—————————

I was a little angry with Mrs Dijkgraaf a few times lately. Very sweet, of course, that she was prepared to wash my clothes every week, but it seemed like she was going to make a habit of doing that at too high a temperature. My T-shirts, polos and shirts seemed to shrink with every wash. The wake-up call came in the bathroom on a Sunday morning. “Can you still see it yourself,” she asked, when she saw that I was not looking in the mirror, but looking down. “I do not know if you sometimes weigh, but you’re really working on setting a new record, I think.”

Pats. Boom. Au. Of the skinny, super-sporty and flexible badminton player (well, not all men can kickboxing) of 60 kilos clean on the hook I was when I was eighteen, nothing was left for a few decades later. Or rather, there was a lot of it left. No more sporting body of rubber, but more than one and a half times as many kilos. When I once again stood on the scale, I even scored 93.3 kilos. And I could not see it anymore. At rest then. And without leaning forward. What gravity did for me thanks to my sturdy cup B, which developed over the years, by the way.
Well, I’m a weird one. If the button turns on me, the button will also change. So from that moment on I decided to walk 10,000 steps a day. I accepted that my carbohydrate-rich diet of mainly bread (I am greek on bread), potatoes (sweet fried), cookies (lots of cookies) and paprika chips, maybe a very little bit disappointing was suboptimal I wanted to lose kilos. So I finally said ‘yes’ when my lovely wife proposed to go on a diet together. And I went to Fuerteventura for a week. With Health Holidays. Juice fastening.

Herbal tea

If I can say it in my own words (and I do it anyway): juice fastening is an all-inclusive holiday where you get nothing to eat and water and herbal tea after actually not drinking anything. Well, a juice three times a day. From vegetables and fruits, even without fibers. And the time you save because you do not have extensive tables (or work) then you follow an extensive sports program, so that the muscles that have been stimulated throughout the year … have been brought back to life. If you stick to that regime for a week, then the management of Health Holidays promises men up to a kilogram of weight loss. Per day!
But more important than that weight loss: that the garbage accumulated over the years goes out of your body and that you return home physically and mentally as reborn. A profit warning is issued at the introductory round. It happens regularly that participants clean their body and mind so thoroughly that they decide to make a radical change when they return to the Netherlands. You would not be the first to resign or divorce, we learn.

Poison cup

That happy time comes from Henny. She is the widow of Rob, the founder of the company. Henny does the juices. Ilona is sitting next to her. Ilona does the muscles. In the case of juice fast weeks, I learn, by doing so, people only have a first name. Henny is sweet. Ilona is fun. So I’m looking forward to it.
That sentence is extra fueled by Tanita. Tanita is a bitch. Tanita, unlike Henny and Ilona, is not blonde, but a woman of steel. A body composition analyzer. Or: a scale. At “I am Jan” the following figures are recorded at the intake: weight 88.5 kilos, fat percentage 26.3 percent, BMI 27.9, visceral fat value (fat around the organs) 13 and metabolic age 59. In summary: too high too high, too high, too high and older than in reality. And then I lost almost five kilos thanks to the walking and the diet we followed and I do not even dare to write my blood pressure. Soooo….
Tanita also reported that my ideal weight would be 69.7 kilos. But that seems to me exaggerated. In the long run to a length of minus one hundred (so 78) is the goal. Moreover, Mrs Dijkgraaf did not give me the explicit assignment on Fuerteventura. So I wanted to make sure that something was still to be found. I was prepared for that concession, but Tanita had awakened me. If I wanted to make something of the rest of my life, I had to drink the poison cup completely. Well, the juice glass. And I played sports.
The day program looked something like this. At half past seven a brisk walk. a glass of lemon juice at nine o’clock. That caused the stomach reduction and stuff. At half past nine a glass of tasty juice. Then take the thermos with the tomato-tasting ‘lunch’ from the fridge (Henny: “Do not forget your powerjuice!” I: “Shit, caught …”). Aqua jogging at ten o’clock. At five o’clock another sport activity, ranging from a – for me – heavy boxing training from the wind and in full sun to yoga on a mat by the sea. The last juice at six o’clock. And then ‘free’. And oh yes, during the day you could drink as much water and herbal tea as you wanted. In fact, those who took less than two liters were gone. We also received the advice during the hours that no activities were planned to sleep, to relax, to visit the beach, to lie on the edge of the swimming pool and to spend some hours in seclusion to process some things, because during Juice fasting quite a bit on people. “Both physically and psychologically.”

Overall malaise

Let’s start with the physical side.

First: the pooping.
Anyone who takes Henny’s magic potions and does not secretly hide the Mariakaakjes in the hotel room will stop pooping after a day. That’s weird. Especially for a man. Because most men go to the pot with their mobile phone or tablet twice a day to relieve their burden. That is a meditative moment that has prevented many divorces. We need that. Or let me speak for myself: I do. Do you keep that habit if nothing more comes to pass? Or worse: if that seemingly bizarre water consumption only makes it come to the front? Then you are suddenly of a tough guy who transforms the useful (pooping) with the pleasant (rest!) Into a sitting peeing.

Second: detox dementia.
Did you see those two d / t errors in the previous line? ‘United’ must of course be ‘unite’. And ‘changes’ ‘changed’. If you are in the first days of your juice culture week, you can become as demented as a door. As crazy as my grandmother, who at one point put her coffee maker on a (burning) stove, I did not make it to Fuerteventura. But I am not exaggerating when I say that I was looking for my key card at least 469 times during the first half of the week, checked what time we went aquajogging again and wondered which day of the week it was. That I forgot my ‘lunch’ from Henny’s fridge had a different cause. I think tomato cucumber juice is gross. Almost as gross as pea juice. But the darling had done her best so that I did not want to disappoint her. So that that was caused by detox dementia, was a lie for good.
Third: general period.
If you get stinging headaches, become sick, you feel like a mop and you do not have drank 24 beer, that means that during a week of juice fastening, 911 should not be called. No, it means: it’s going great! Then you are detoxing.
Well, it went pretty toppie with me, then. Of course there was no question of headaches, but during the first days I had a constant feeling of general malaise. And I could sleep all day. So that went well. The old body was getting rid of garbage and was prepared for a fresh start of the rest of this century. An idea that got even stronger from day four, because then there was a reversed path on the horizon: I felt energetic. I even went to ask ilona for an extra hour of aquajogging on day five, but because I did not like the highest word in a group, I swallowed that request anyway.
Fourth: muscles.
If you go juice fast (I’ll tell you if I have excited you with my poison, poo and piss stories) chances are you burn more muscles than fat. And that is of course not the intention. To prevent that, you have to exercise. Well, the five to eight kilometers that we walked in groups for me, as an experienced former Four-Day Prosecutor, was not very popular from a technical point of view. But I was gripped by another ‘sport’: the aforementioned aqua jogging. Never know that with foam rubber attributes you can hurt your muscles like since that week on that Canary Island. At least if you participate fanatically and do not let yourself be distracted by an emphatically present Spanish lifeguard or irritation about the emphatic Spanish lifeguard at your neighbor. Fortunately I can shut myself off well for Spanish lifeguards and irritated neighbors. So I became acquainted with muscles that I had forgotten I had. With which we have treated the ‘physical’ part of ‘both physical and psychic’. Then the psyche.

Iron discipline

Let me start with the most important windfall. Windfall 1: for no moment I got the tendency to resign or to get divorced. Well it helps with that first that I am an independent entrepreneur, but of course it is the idea. In the second half of the week I got very nice new ideas for the rest of 2018. And if I am away from home for more than three nights, I always miss my wife. That was no different this time. So that’s nice.
Windfall 2: when it comes down to it, I still have an iron discipline.
I know that because every evening after dinner I make an extra walk on my own from the hotel to the center of Corralejo. I do not know if you know Corralejo (if not: keep it that way), but that is a place where you can find a hundred restaurants. And there are about two nice shops. So then you walk there with your empty stomach in the evening like those restaurants, then you smell all those tasty fresh fish (and that fast foodmoke) and then you decide on each tent, despite the fact that the euros rattle in your walking shorts; I walk on. I can do that. I am strong. What is a week living like a monk on a lifetime?
Windfall 3: happy jerk.
It may have been because I had nothing to process, but I did not feel depressed for one second at Henny and Ilona all week long. Or lonely. Or pathetic. Or otherwise not nice in my head. That week I found juice fast a great way to give the ‘Less Jan’ project that started a few weeks earlier in and to give the Frisian hamlet of Eesterga a powerboost on a warm island. If I left a tear, it was because of the fact that I had become orphaned a few months earlier and I wrote a book about it during my juice week (I do work anyway); but I did that at home as well. In fact, more. The distraction was fine.
Windfall 4: home!
Very crazy, but no matter how much I love the sun and the sea and sometimes just a few days away, never before have I been so happy that I could go back to the windy, rainy Netherlands. Nothing to the detriment of Henny, Ilona or the other participants (mere women and thank God also one man), but man, man, man, how glad I was that after the daily “open your heart” with which Ilona closed the aquajogging my mouth has to open again and something may gnaw. Because if I have learned one thing during my juice development it is this: I have to chew a few times a day to be perfectly happy. That is there after breast and / or bottle feeding slowly by my mother and I can not miss that. So if it ever comes to the point that I become permanently dependent on liquid food, then I can take the plug.

But it does not come that far. Because? Because Tanita! Weight minus 4.2 kilos – BMI minus 1.3 – visceral fat value minus 1, waist circumference minus 9 centimeters (!), And metabolic age (measured three weeks later) minus 7 years (so lower than my actual age). That tastes like more. Or rather: to less. Tanita shakes those 69.7 kilos, but I’m going to get 78 thanks to my walking and diet regime. And if not, then I will go for punishment later this year!

Would you like more information about Health Holidays in Fuerteventura? Click here to read more!

Bron: Vrouw Glossy, Januari 2018
Text: Jan Dijkgraaf

Vergeet je powersapje niet!

Toen zijn vrouw hem in de badkamer confronteerde met de blubberende waarheid, moest de knop om. Journalist Jan Dijkgraaf ging sapvasten. Overleeft een man dat überhaupt, een week zonder eh….bijna alles?

—————————

Ik was de laatste tijd een paar keer een beetje boos op mevrouw Dijkgraaf. Hartstikke lief natuurlijk, dat ze bereid was wekelijks mijn kleding te wassen, maar het leek wel of ze er een gewoonte van was gaan maken om dat op een te hoge temperatuur te doen. Mijn T-shirts, polo’s en overhemden leken met elke wasbeurt verder te krimpen. De wake-upcall kwam op een zondagochtend in de badkamer. “Kun je ‘m zelf eigenlijk nog zien,” vroeg ze terloopt, toen ze zag dat ik even niet in de spiegel, maar naar beneden keek. “Ik weet niet of je je nog weleens weegt, maar je bent echt bezig om een nieuw record neer te zetten, volgens mij”.

Pats. Boem. Au. Van de magere, supersportieve en flexibele badmintonner (tja, niet alle mannen kunnen kickboksen) van 60 kilo schoon aan de haak die ik op mijn achttiende was, was een paar decennia later inderdaad niks meer over. Of beter gezegd: er was juist heel veel van over. Geen sportief lichaam van gummi meer, maar wel ruim anderhalf keer zoveel kilo’s. Toen ik weer eens op de weegschaal ging staan, noteerde ik zelfs 93,3 kilo. En ik kon ‘m inderdaad niet meer zien. In rust dan. En zonder een beetje voorover te neigen. Wat de zwaartekracht dankzij mijn in de loop der jaren ontstane stevige cup B voor me regelde, trouwens.

Nou ben ik een rare. Als bij mij de knop om gaat, dan gaat ook de knop om. Dus ik besloot vanaf dat moment (weer) 10.000 stappen per dag te gaan wandelen. Ik accepteerde dat mijn koolhydraatrijke dieet van vooral brood (ik ben gék op brood), aardappelen (liefs gefrituurd), koekjes (héél véél koekjes) en paprikachips (maar als dat op was mocht gewone ook) misschien een heel klein beetje ietsepietsie suboptimaal was als ik kilo’s kwijt wilde knallen. Ik zei dus eindelijk ‘ja’ toen mijn lieftallige echtgenote voorstelde om samen een of ander dieet te gaan volgen. En ik ging een week naar Fuerteventura. Met Health Holidays. Sapvasten.

Kruidenthee

Als ik het in mijn eigen woorden mag zeggen (en anders doe ik het toch): sapvasten is een all-inclusive vakantie waarbij je niks te eten krijgt en op water en kruidenthee na eigenlijk niks te drinken ook. Nou ja, drie keer per dag een sapje. Van groenten en fruit, zelfs zonder vezels. En de tijd die je uitspaart omdat je niet uitgebreid tafels (of werkt) volg je dan een uitgebreid sportprogramma, opdat de spieren die het hele jaar nogal eh… onderprikkeld zijn weer tot leven worden gewekt. Hou je je gedurende een week aan dat regime, dan belooft de directie van Health Holidays mannen tot wel een kilo gewichtsverlies. Per dag!
Maar veel belangrijker dan dat gewichtsverlies: dat de in de loop der jaren verzamelde rotzooi uit je lichaam gaat en dat je lichamelijk en geestelijk als herboren huiswaarts keert. Er wordt bij het kennismakingsrondje wel een winstwaarschuwing afgegeven. Het komt namelijk regelmatig voor dat deelnemers hun lichaam en geest dermate stevig reinigen, dat ze bij terugkeer in Nederland besluiten tot een radicale ommekeer. Je zou de eerste niet zijn die ontslag neemt of echtscheidt, leren we.

Gifbeker

Die blije tijdig komt van Henny. Zij is de weduwe van Rob, de oprichter van het bedrijf. Henny doet de sapjes. Naast haar zit Ilona. Ilona doet de spieren. Bij sapvastweken, zo leer ik, al doende, hebben mensen alleen maar een voornaam. Henny is lief. Ilona is leuk. Dus ik heb er zin aan.
Die zin wordt extra aangewakkerd door Tanita. Tanita is een bitch. Tanita is in tegenstelling tot Henny en Ilona niet blond, maar een wijf van staal. Een ‘body composition analyzer’. Ofwel: een weegschaal. Die bij “ik ben Jan” bij de intake de volgende cijfers noteert: gewicht 88,5 kilo, vetpercentage 26,3 procent, BMI 27,9, viscerale vetwaarde (vet om de organen) 13 en metabolische leeftijd 59. Samengevat: te hoog, te hoog, te hoog, te hoog en ouder dan in werkelijkheid. En dan was ik al bijna vijf kilo kwijt dankzij het wandelen en het dieet dat we volgden en durf ik mijn bloeddruk niet eens op te schrijven. Dusss….
Tanita meldde ook nog dat mijn ideale gewicht 69,7 kilo zou zijn. Maar dat lijkt mij overdreven. Op termijn naar lengte min honderd (dus 78) is het doel. Bovendien kreeg ik van mevrouw Dijkgraaf de uitdrukkelijke opdracht op Fuerteventura niet door te slaan (ze kent me als haar broekzak). Dus of ik effe wilde zorgen dat er nog wel iets vast te pakken overbleef. Tot die concessie was ik bereid, maar Tanita had me wel wakker geschud. Wilde ik nog iets van de rest van mijn leven maken, dan moest ik de gifbeker helemaal leegdrinken. Nou ja, het sapglaasje. En sporten tot ik een ons woog.
Het dagprogramma zag er ongeveer zo uit. Om half acht een stevige wandeling. om negen uur een glaasje citroensap. Dat zorgde voor de maagverkleining enzo. Om half tien een glaasje lekkere sap. Daarna de thermosfles met de naar tomaat smakende ‘lunch’ uit de koelkast pakken (Henny:”Vergeet je powersapje niet!” Ik: “Shit, betrapt…”). Om tien uur aquajoggen. Om vijf uur een andere sportactiviteit, variërend van een – voor mij – loodzware bokstraining uit de wind en in de volle zon tot yoga op een matje aan zee. Om zes uur het laatste sapje. En daarna ‘vrij’. En o ja, gedurende de dag mocht je zoveel water en kruidenthee drinken als je wilde. Sterker: wie minder dan twee liter nam, was af. Voorts kregen we het advies gedurende de uren dat er geen activiteiten gepland stonden te slapen, te relaxen, het strand te bezoeken, aan de zwembadrand te gaan liggen en wat uren in afzondering door te brengen om één en ander te verwerken, want er komt tijdens het sapvasten nogal wat op de mensen af. “Zowel fysiek als psychisch.”

Algehele malaise

Laten we beginnen met de fysieke kant.

Ten eerste: het poepen (voor Vlaamse lezeressen: kakken).
Wie de toverdrankjes van Henny tot zich neemt en niet stiekem Mariakaakjes op de hotelkamer heeft verstopt, stopt na een dag met poepen (met kakken dus). Dat is raar. Zeker voor een man. Want de meeste mannen gaan zo’n twee keer per dag uitgebreid op de pot met hun mobiele telefoon of tablet om te ontlasten. Dat is een meditatief moment, dat menig echtscheiding heeft voorkomen. Wij hebben dat nodig. Of laat ik voor mezelf spreken: ik wel. Hou je die gewoonte in stand als er niks meer komt? Of erger: als er door die ogenschijnlijk bizarre waterconsumptie alleen maar aan de voorkant wat komt? Dan ben je opeens van een stoere kerel die het nuttige (poepen) met het aangename (rust!) verenigd verandert in een ‘zitplasser’.

Ten tweede: detox-dementie.
Zag je in de vorige regel die twee d/t fouten? ‘Verenigd’ moet natuurlijk ‘verenigt’ zijn. En ‘verandert’ ‘veranderd’. Als je in de eerste dagen van je sapvastweek zit, kun je dus zo dement worden als een deur. Zo gek als mijn oma, die haar koffiezetapparaat op een gegeven moment op een (brandende) gaspit zette, maakte ik het op Fuerteventura niet. Maar ik overdrijf niks als ik zeg dat ik de eerste helft van de week minstens 469 keer mijn sleutelkaart zocht, checkte hoe laat we ook alweer gingen aquajoggen en me afvroeg welke dag van de week het was. Dat ik mijn ‘lunch’ vergat uit Henny’s koelkast te halen, had een andere oorzaak. Ik vind tomatenkomkommersap goor. Bijna net zo goor als erwtensap. Maar de lieverd had er zo haar best op gedaan dat ik haar niet wilde teleurstellen. Dus dat dat kwam door detox-dementie, was een leugentje om bestwil.

Ten derde: algehele ongesteldheid.
Als je stekende hoofdpijn krijgt, kotsmisselijk wordt, je je voelt als een dweil en je hebt géén 24 bier op, dan betekent dat tijdens een week sapvasten niet dat 112 moet worden gebeld. Nee, dan betekent dat: het gaat toppie! Dan ben je aan het ontgiften.
Nou, het ging met mij redelijk toppie, dan. Van hoofdpijn was weliswaar geen sprake, maar ik had de eerste dagen wel constant een gevoel van algehele malaise (in een mannenblad zou ik schrijven: ik voelde me k*t). En ik kon de hele dag wel slapen. Dus dat ging lekker. Het oude lijf was zich aan het ontdoen van rotzooi en werd gereed gemaakt voor een frisse start van de rest van deze eeuw. Een idee dat vanaf dag vier nog steviger postvatte, omdat er toen een omgekeerd pad aan de horizon opdaagde: ik ging me energiek voelen. Ik neigde er op dag vijf zelfs naar om ilona te vragen om een extra uurtje aquajoggen, maar omdat ik in een groep niet graag het hoogste woord voer, slikte ik dat verzoek toch maar in.

Ten vierde: spieren.
Als je gaat sapvasten (ik zeg het jullie maar vast als ik jullie met mijn gif-, poep- en piesverhalen enthousiast heb gemaakt) is de kans groot dat je meer spieren verbrandt dan vet. En dat is natuurlijk niet de bedoeling. Om dat te voorkomen, moet je sporten. Nou stelde die vijf tot acht kilometer die we groepsgewijs wandelden voor mij als ervaren ex-Vierdaagseloper sporttechnisch gezien weinig voor. Maar ik werd gegrepen door een andere ‘sport’: het eerder genoemde aquajoggen. Nooit geweten dat je met schuimrubberen attributen je spieren zo kunt pijnigen als sinds die week op dat Canarische Eiland. Als je tenminste fanatiek meedoet en je niet laat afleiden door een nadrukkelijk aanwezige Spaanse badmeester of irritatie over de nadrukkelijke Spaanse badmeester bij je buurvrouw. Gelukkig kan ik me goed afsluiten voor Spaanse badmeesters en geïrriteerde buurvrouwen. Dus ik maakte kennis met spieren waarvan ik vergeten was dat ik ze had. Waarmee we het ‘fysieke’ deel van “zowel fysiek als psychisch” wel behandeld hebben. Dan de psyche.

IJzeren discipline

Laat ik beginnen met de belangrijkste meevaller. Meevaller 1: geen moment kreeg ik de neiging ontslag te nemen of te gaan scheiden. Nou helpt het bij dat eerste dat ik zelfstandig ondernemer ben, maar het gaat natuurlijk om het idee. Ik kreeg de tweede helft van de week juist heel leuke nieuwe ideeën voor de rest van 2018. En als ik langer dan drie nachten van huis ben, mis ik altijd mijn vrouw. Dat was deze keer niet anders. Dus dat is mooi.

Meevaller 2: ik heb als het erop aankomt nog altijd een ijzeren discipline.
Dat weet ik omdat ik elke avond na het ‘diner’ in mijn eentje nog een extra wandeling maakt, van het hotel naar het centrum van Corralejo. Ik weet niet of jij Corralejo kent (zo niet: houden zo), maar dat is dus een plaats waar je honderd restaurants vindt. En er zijn ongeveer twee leuke winkels. Dus dan loop je daar ‘s avonds met je lege maag langs als die restaurants, dan ruik je al die lekkere verse visjes (en die fastfoodmeuk) en dan besluit je bij elke tent, ondanks het feit dat de euro’s rammelen in je wandelbroekje; ik loop door. Ik kan dat. Ik ben sterk. Wat is nou een week leven als een monnik op een mensenleven?

Meevaller 3: blije eikel.
Het kwam misschien omdat ik niks te verwerken had, maar ik heb me die hele week bij Henny en Ilona geen seconde depressief gevoeld. Of eenzaam. Of zielig. Of anderszins niet lekker in mijn hoofd. Ik vond die week sapvasten een geweldige manier om het project ‘Minder Jan’ dat een paar weken eerder was gestart in en om het Friese gehucht Eesterga even op een warm eiland een powerboost te geven. Als ik al een traantje wegpinkte, was het om het feit dat ik een paar maanden eerder wees was geworden en ik daarover tijdens mijn sapvastweek een boekje afschreef (ik werk inderdaad áltijd); maar dat deed ik thuis evengoed. Sterker: meer. De afleiding was juist fijn.

Meevaller 4: naar huis!
Heel gek, maar hoezeer ik ook houd van de zon en de zee en af en toe een paar dagen alleen weg, nooit eerder was ik zo blij dat ik terug mocht naar het winderige, regenachtige Nederland. Niks ten nadele van Henny, Ilona of de andere deelnemers (louter vrouwen en goddank ook nog één man), maar man, man, man, wat was ik blij dat ik na het dagelijkse “open je hart” waarmee Ilona het aquajoggen afsloot mijn mónd weer moet openen en iets mocht gaan knagen. Want als ik één ding heb geleerd tijdens mijn sapvastontgroening is het dit: ik móet meerdere keren per dag op iets kauwen om volmaakt gelukkig te zijn. Dat is er na de borst- en/of flesvoeding langzaam ingeramd door mijn moeder en dat kan ik niet meer missen. Dus als het ooit zover komt dat ik permanent afhankelijk word van vloeibaar voedsel, dan mag van mij de stekker eruit.

Maar zover komt het dus niet. Want? Want Tanita! Gewicht min 4,2 kilo – BMI min 1,3 – viscerale vetwaarde min 1, buikomvang min 9 centimeter (!), en metabolische leeftijd (drie weken later gemeten) min 7 jaar (dus lager dan mijn werkelijke leeftijd). Dat smaakt naar meer. Of beter gezegd: naar minder. Die 69,7 kilo kan Tanita schudden, maar 78 ga ik dankzij mijn wandel- en dieetregime halen. En zo niet, dan ga ik voor straf later dit jaar gewoon nog een keer!

Wil je meer lezen over de reizen van Health Holidays naar Fuerteventura? Bekijk ze hier!

Bron: Vrouw Glossy, januari 2018
Tekst: Jan Dijkgraaf